Dat netwerken loont, blijkt. Via een collega en LinkedIn ben ik in contact gekomen met Robert Keus. Hij werkt voor Digitaal Toegankelijk en was op zoek naar (digitale) ervaringen van een dove ervaringsdeskundige. Het lijkt me zeker leuk om deze op deze manier te delen.
Laat ik beginnen met mezelf introduceren. Ik ben Claire Meijer – Harrison en 43 jaar jong. Ik ben geboren en opgegroeid in Noord-Holland Alkmaar. Later ben ik met mijn man Joost naar het Limburgse Venlo verhuisd vanwege zijn baan, en sinds 2009 wonen we in het Brabantse Helmond in een mooie wijk, namelijk Brandevoort.
Zoals mijn achternaam ‘Harrison’ zegt, heb ik een Engelse achtergrond. Mijn beide ouders komen uit Londen en in de zomer van 1976 zijn ze naar Nederland verhuisd, in verwachting van mij en voor een betere baan in Petten. Zo ben ik in Alkmaar geboren en opgegroeid.
Als kind ging ik vijf tot drie keer per jaar naar London of ergens op de camping van mijn grootouders en familie. Voor mij was het altijd avontuurlijk en feestelijk om naar mijn Engelse familie te gaan en zo leerde ik ook Engels met ze te communiceren.
Al 11 jaar woon ik met plezier in Helmond, met mijn horende man en met mijn 9-jarige zoon Florian. We communiceren zowel gesproken Nederlands en als ondersteunde gebarentaal. Dat gaat vaak goed. Soms is er uiteraard een miscommunicatie, dan gaan we opnieuw herhalen of uitpraten, wat er gezegd is.
Doofheid
Toen ik tweeënhalf jaar was, heb ik een hersenvliesontsteking gekregen. Hierdoor ben ik doof geworden. Ik kan me daar niets meer van herinneren. Ook heb ik geen herinnering aan hoe het was als een horende baby en kleuter. Vanaf mijn vierde ben ik naar een speciale dovenschool in Amsterdam gegaan. Vroeger heette de school J.C. Ammanschool en nu is het Kentalis Signis, speciaal onderwijs voor dove kinderen.
Daarna ging ik naar de middelbare school (VSO) voor slechthorende kinderen in Schagen, waar ik beter in mijn vel zat en MAVO/HAVO ging volgen. Deze school is nu tegenwoordig het Viertaal College, gericht op slechthorende en TOS kinderen.
Op jonge leeftijd leerde ik behalve gebarentaal tegelijkertijd ook Nederlands en Engels van mijn vader. Bij logopedie op de dovenschool en met hulp van mijn vader thuis heb ik leren praten en liplezen. Mijn vader heeft mij altijd gestimuleerd om zo goed mogelijk Nederlands en Engels te leren, zodat ik met iedereen, ook met mijn Engelse familie kon communiceren en zo kon meedraaien in de maatschappij.
Daarnaast was ik, behalve mijn doofheid, ook half spastisch. Mijn linker kant was verlamd. Hiervoor heb ik jarenlang fysiotherapie gehad om al mijn spieren blijven te stimuleren en versterken. Gelukkig ben ik erover heen gekomen met geen blijvend letsel van spasme.
Opleiding Laboratorium
Op de HAVO vond ik Biologie en Scheikunde de leukste vakken. Bij Biologie kreeg ik een interessante les over ‘Malaria en Sikkelcelziekte’. Hierbij kreeg ik een filmpje te zien waarin een laborante bloed ging afnemen bij een patiënt en daarna op het laboratorium bloedbuizen ging onderzoeken. Toen wist ik het: “Hee, dat is wat ik ook wil doen!” Ik besloot na de HAVO een laboratoriumopleiding te volgen.
Het was toch meer een uitdaging om een (v)mbo-laboratorium opleiding te volgen en mijn diploma te behalen. Deels kwam dat, doordat ik doof ben. Ik moest vaker om herhalingen vragen of een klasgenote hielp mij wat de docent vertelde tijdens de lessen. De andere reden was, dat sommige docenten niet geloofden dat het voor mij haalbaar zou zijn om mijn mbo-diploma te behalen of een baan te vinden als laborant.
Uiteindelijk lukte het mij mijn laboratorium opleiding te behalen en mijn eerste baan bij een Artsenlaboratorium in Amsterdam te vinden. Mijn doofheid heeft mijn werkzaamheden zeker niet belemmerd op het laboratorium en met bloedafname bij de patiënten.
Banen
Daarna heb ik nog aantal jaren als klinisch chemisch en medisch laborant gewerkt bij vijf verschillende bedrijven. Jammer genoeg ben ik in de tussentijd ook ruim anderhalf jaar werkloos geweest. Het was moeilijk om een baan op het laboratorium te vinden in Limburg en in Brabant. De meeste laboratoria zoeken personeel voor nachtdiensten. Vanwege mijn doofheid, kan ik helaas niet werken tijdens een nachtdienst, omdat je de hele tijd telefonisch bereikbaar moet zijn voor spoedgevallen of het doorgeven van uitslagen aan artsen.
Uiteindelijk is het mij met behulp van loopbaanbegeleiding gelukt om een parttimebaan te vinden bij een allergie centrum in Weert. Daar heb ik ruim drie jaar gewerkt tot september 2010.
Zelfstandige ondernemer
Door mijn ervaringen met laboratorium opleidingen, met moeizame sollicitaties en banen, merkte ik dat er vooral gebrek is aan goede informatie over en voor mensen met een auditieve beperking. Er is sprake van onwetendheid van werkgevers, waardoor ze koudwatervrees hebben om een doof persoon in dienst te nemen. Samen met mijn man Joost heb ik in 2007 de website klinktprima.nl opgericht, met als doel om doven en slechthorenden en de maatschappij te kunnen inspireren en te overtuigen met mijn ervaringen en kennis als doof rolmodel.
Om het kort te houden, heb ik veel vrijwilligerswerk gedaan in de dovenwereld, voor belangenorganisaties en projecten. Via een project over samenwerkingen ben ik bij re-integratiebureau Werkpad terecht gekomen. Ook daar begon ik vrijwillig (o.a. met presenteren, werven van klanten). Hierdoor kwam ik er later achter met advies van enkele collega’s, dat ik als ZZP’er met mijn onderneming Klinktprima veel kan betekenen voor anderen en dat ik hier ook voor betaald kon worden.
Met Klinktprima zet ik me in voor mensen met een auditieve beperking op de arbeidsmarkt.
Als ondernemer vind ik het veel prettiger om te werken, zo kan ik flexibel mijn eigen werktijden indelen en zo kan ik ook thuis zijn voor mijn zoon, als hij uit school komt. Ook werk ik heel divers met verschillende werkopdrachten en ontmoet ik veel verschillende mensen in alle leeftijdsgroepen en doelgroepen.
Tegenwoordig geef ik met plezier informatie, presentaties en trainingen. Daarnaast begeleid ik als buddy dove en slechthorende jongeren met hun zoektocht naar een droombaan.
Cochleaire Implantaat (CI)
In 2012 ben ik geopereerd aan mijn linkeroor voor een Cochleair Implantaat (CI). Door een CI worden geluiden via een microfoon van de CI door een magneet geleidt naar elektronen in het slakkenhuis, waarna de geluiden omgezet worden in ‘stromen’, die door het gehoorzenuwen naar de hersenen worden geleid.
Met mijn CI kan ik omgevingsgeluiden en muziek horen wat ik als prettig ervaar. Toch hoor ik niet alles, met name het spraak verstaan zonder liplezen. Mijn hersenen kunnen geen gesproken taal via het gehoor verwerken en herkennen van de klanken en spraak.
Bij Zumba lessen kan ik de muziek horen en daardoor begrijp ik de Zumba dansstijlen en stappen met muziekritme beter.
Ik geniet nog elke dag met wat ik kan horen met mijn CI en het is een uitdaging om elke dag ‘nieuwe’ geluiden te ontdekken, wat ik hoor, met hulp van mijn man en zoontje, familie en vrienden.
Ik blijf wel altijd een dove vrouw, want een CI is slechts een hulpmiddel. Als ik ga douchen of slapen, dan gaat mijn CI uit, dan ben ik weer in een stille wereld.
