Ga naar de inhoud

Ik ben mijn hele leven al blind. Hier kan ik goed mee leven. Dat betekent niet dat ik alles makkelijk vind. Een lastig probleem, of beter gezegd wat ik als een lastig probleem ervaar, is mijn uiterlijk.

Profielfoto Edwin

Edwin Ruyer

Edwin is muzikant, blind, en blogt voor Digitaal Toegankelijk om de wereld te laten zien hoe hij leeft met zijn beperking.

Over mijn uiterlijk kan ik uiteraard zelf geen mening vormen. Gelukkig heb ik familie en vrienden die dit wel kunnen, waar ik heel blij mee ben. Alleen soms hebben ze allemaal een verschillende mening, die lijnrecht tegenover elkaar staan. En aangezien dit regelmatig voorkomt, bezorgd dit me vaak ook wel keuzestress.

Haar

Een goed voorbeeld is mijn haar, of eigenlijk wat er nog van over is. Het is dun en grijs, en de fjorden zijn mega. Dit was ik twee jaar geleden totaal zat. Dat hoort natuurlijk ook een beetje bij mijn ‘oudere jongeren-status’. Bij een vriendin besloot ik de knoop door te hakken en heb ik me helemaal kaal laten scheren. De reacties waren óf laaiend enthusiast, óf in de trant van ‘wanneer heb jij je chemo gehad?’. Daarom is de vraag in het vervolgtraject; hou ik het helemaal kaal of laat ik toch een klein beetje haar staan? Hier heb ik een jaar mee geëxperimenteerd om te kijken of ik tot een oplossing kon komen die voor al mijn raadgevers bevredigend was. Uiteraard lukte dit niet.

Ed met hoed op het podium

Bron foto: website Edwin Ruyer

Vriendin

Aan al die raadgevers is nog een complicerende factor toegevoegd in de vorm van mijn vriendin. Het is de bedoeling dat zij minimaal lichtelijk opgewonden raakt wanneer ik naast haar in bed lig. En zij vindt het fijn als ik weer een poging doe om het te laten groeien. En lief vriendje dat ik ben, ga ik hierin mee.

Nu denk je dat ik hier de discussie mee getekkeld heb. Maar vrienden, neen. Want wat doe ik met de kléur van mijn haar. Laat ik het krakend grijs of doe ik er een kleurtje in. Mijn vriendin is duidelijk. Geen geverfd hoofd. In mijn omgeving zijn de geluiden verre van eensgezind. Van ‘onnatuurlijk dat verven’ tot ‘je kan echt niet met zo’n grijze kop op het podium’. Ook hierin heb ik voor mezelf een compromis gevonden. Ik betreed weer net als vroeger het podium met een hoed op en verf het niet.

Mensen staan er niet vaak bij stil, maar als blinde heb je wel dit soort strubbelingen als het aankomt op je uiterlijk. Je moet afgaan op wat ziende mensen vinden en ik ben dan ook super blij met goede raad, maar zou het ietsje pietsje eenduidiger mogen?