Voor veel blinden is hun geleidehond hun steun en toeverlaat, om maar gelijk een open deur in te trappen. Ik red me al mijn hele leven zonder hond, maar ik zie dat zeker bij de blinden om me heen. Wat ik me echter nooit gerealiseerd had, is dat de hond ook vaak een steun en toeverlaat is op de werkvloer.
Edwin Ruyer
Edwin is muzikant, blind, en blogt voor Digitaal Toegankelijk om de wereld te laten zien hoe hij leeft met zijn beperking.
Afscheid nemen
Dat de geleidehond niet alleen waardevol is voor het baasje, maar ook meer dan zelden voor zijn collega’s, werd me duidelijk na het verhaal van een vriend.
Hij werkt op het politiebureau. Z’n geleidehond was ziek geworden. Niet een beetje ziek, maar zo ziek dat ze hebben besloten dat het beter voor het beestje zou zijn om hem in te laten slapen.
Eigenbelang
Toen hij dat op zijn werk vertelde, hebben zijn collega’s een afscheid van en voor de hond georganiseerd. Dan denk je misschien: ‘wat lief, dat ze dit voor mijn vriend hebben georganiseerd’. Maar dit was zeker niet alleen om hém een hart onder de riem te steken.
Vele agenten kwamen speciaal voor de hond, ondanks dat ze vrij waren. En zelfs de stoersten van hen stonden met tranen in hun ogen.
Troost na zware momenten
Want niet zelden hadden die collega’s troost bij de hond gezocht als zij in hun werk een rotsituatie hadden meegemaakt. En ik hoef hier toch niet uit te leggen dat je bij de politie dingen mee maakt die je niemand gunt. Maar die mannen en natuurlijk ook vrouwen voelden zich regelmatig getroost door de hond, en ieder had bij die bijeenkomst z’n eigen verhaal over hoe dat beessie hen heeft gesteund in moeilijke momenten. En ik snap dat volkomen.
Zoals ik al eerder schreef, woon ik bijna een jaar samen met Joke. En ik kreeg haar geleidehond er gratis bij. En als ik me rot voel, voelt die hond dat ook. En dan komt ie helemaal tegen je aan hangen. En dan vergeet je even je verdriet en sores. Met je hoofd even rusten op die zachte vacht. Dan weet je: veel mooier wordt het niet.
