Wanneer je niet goed ziet, zou je een afspraak al snel een ‘blind date’ kunnen noemen. Afgelopen oktober had ik mijn eerste echte. In dit blog vertel ik over mijn avonturen die het daten voor mij heeft opgeleverd en hoe digitale toegankelijkheid hier een rol in heeft gespeeld.
Charissa Kalloe
Op 15-jarige leeftijd raakt Charissa Kalloe visueel beperkt door een tumor. Haar houvast is dan haar motto: als jou iets overkomt waar je niets aan kunt doen, heb je nog altijd de keuze hoe je hiermee omgaat. En bij de pakken neerzitten, is niet waar de gedreven Charissa voor kiest. Al snel ontdekt ze een nieuwe digitale wereld, die de nodige uitdagingen met zich meebrengt. Door hierover te bloggen, werkt ze mee aan toegankelijkheid, om op die manier andere mensen te helpen.
Meetingpoint
Als je geen type bent dat lekker in de kroeg hangt of graag uitgaat, is het ontmoeten van nieuwe mensen vrij lastig. Natuurlijk zijn er ook andere plekken waar je nieuwe mensen kan leren kennen. Maar helaas zijn de sportclub, werk, of ‘game event’ niet allemaal weggelegd voor mensen met een visuele beperking. Ik zeg niet dat het onmogelijk is, maar voor mij wel.
Wat is dan mijn ervaring? Waar ontmoette ik nieuwe mensen? Online dus!
Tinder wint
Lexa, Tinder, Bumble en Happn… Wie kent ze niet? Dit zijn een paar voorbeelden van de vele datingapps die er zijn. De liefde van je leven tegenkomen moet te doen zijn, met het ruime aanbod aan datingapps, maar hoe toegankelijk zijn deze apps eigenlijk?
Ik maak zelf gebruik van VoiceOver op de iPhone en in combinatie met VoiceOver vind ik de datingapp Tinder het fijnste werken. Op Tinder wordt namelijk de naam, de leeftijd en de profieltekst voorgelezen door VoiceOver. Bij andere apps is er vaak één onderdeel dat niet wordt voorgelezen en dat is echt zonde. Zo beschik je niet over alle informatie die wel te zien is.
Online daten beschamend?
Zelf schaam ik mij er niet voor dat ik via apps als Tinder opzoek ben naar de liefde van mijn leven. Als ik dit zo opschrijf, klinkt het best ‘corny’ en wanhopig, maar in een wereld waarbij vrijwel alles digitaal verloopt, is een online dating-app niet weg te denken. Daarbij ken ik genoeg mensen – met of zonder beperking – die via een dating-app de liefde van hun leven hebben ontmoet.
Echter kan ik mij ook zeker vinden in het feit dat men het liever anders ziet. Dat de ‘match made in heaven’ niet is ontstaan door naar rechts te ‘swipen’ in een app, maar dat het lot dit voor hen heeft bepaald. Maar je kan het lot toch ook een handje helpen met zo’n handige datingapp?
Tegenwoordig kan je via verschillende apps een baan vinden. Denk aan LinkedIn, Indeed of MonsterBoard. Zo’n zelfde verschuiving zie ik ook met het daten gebeuren en daarom vind ik het persoonlijk heel normaal.
Mijn ervaring tot nu toe
Eerlijk is eerlijk, het online daten ging bij mij niet van een leien dakje. Ik heb verscheidene gesprekken gehad met jongens, maar ik merkte dat iedereen een ander idee heeft bij zo’n app. De één is op zoek naar een serieuze relatie en de ander naar een leuke avond. Het is best raar om al meteen bij het begin van een gesprek te zeggen: “Hallo hoe gaat het? Ben jij opzoek naar een serieuze relatie?”
Al gauw merkte ik hoe ik dit moest aanpakken en zo kon ik de ‘matches’ filteren naar mijn voorkeuren. “Dat gaat best makkelijk”, dacht ik, maar al snel loerde het volgende obstakel: hoe transparant wil ik zijn?
Als je doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg
Net als bij het solliciteren op een baan kom je bij het dilemma: vertel ik wel of niet over mijn visuele beperking. Enerzijds wil je niet op voorhand dat de werkgever een bepaald beeld van je schetst – met de hele hoge berg aan vooroordelen – en anderzijds wil je gezien worden als ieder ander, die graag wil werken.
Deze twee methodes paste ik toe in mijn avontuur in de onlinedatingwereld en ik merkte al snel dat de ene manier bij mij tot niets leidde, behalve tot een doodlopend gesprek. Ik voelde dat ik altijd eerlijk wilde zijn over mijn visuele beperking. Ik had ontzettend leuke gesprekken, maar blijkbaar is het benoemen van mijn visuele beperking een ‘no go’.
De eerste ontmoeting
Hoewel ik daar niet echt achter stond, besefte ik mij dat ik de andere manier nog niet had uitgeprobeerd.
Bij een volgende match en had ik weer een leuk gesprek. Mijn gevoel zei me dat ik niet moest vertellen over mijn visuele beperking en dat heb ik dan ook niet gedaan. Een week later hebben wij afgesproken op het station en de eerste ontmoeting is inmiddels drie maanden geleden.
Toen hij voor mijn neus stond, begon ik te twijfelen of hij de jongen is waar ik een afspraak mee had. Het was best druk op het station en hij kon net zo goed bij het groepje jongeren horen dat achter mij aan het verzamelen was. Ineens zei hij zijn naam en schoot ik van het bankje, waar ik al een half uur zenuwachtig zat te creperen van de kou. Ik verontschuldigde mij en pakte terug op het gesprek dat wij recent hadden gehad. Op dat moment greep ik mijn opgevouwen stok uit mijn tas en legde ik uit waarom ik apps en websites test.
Ook zei ik hem dat hij onze date niet hoefde voort te zetten, want ik begreep dat dit rauw op zijn dak kon vallen. Maar hij vatte het goed op. Hij had nog geen ervaring met iemand die slechtziend is. Hij zei zoiets als: “We zien het wel”.
En… is het aan, denk je?
Ik ben heel dankbaar voor mijn medereiziger van de reis naar New York in 2019, en voor het inzicht dat zij mij over het daten heeft gegeven. Zij besloot namelijk niets te zeggen over haar visuele beperking. Zij heeft nu ruim twee jaar een relatie en is op het moment in verwachting van hun eerste kindje. Toen ik afgelopen oktober weer eens aan het online daten was, moest ik aan haar aanpak denken en heb ik haar advies opgevolgd.
Inmiddels zijn Julian en ik drie maanden verder en hebben wij dik twee maanden verkering met elkaar. Er staan ook leuke trips op de planning, waar je binnenkort meer over kan lezen.
